خلبان «حمید رضا قره باقی»:
دوست وهمراه شهید یاسینی می گوید: خبرسقوط هواپیمای او را که شنیدم،
شوکه شدم. برایم باورکردنی نبود، من ساعتی قبل از شهادتش تلفنی با او صحبت
کرده بودم و رضا با آن لحن شیرین و بذله گویی های همیشگی اش به من روحیه
داد.او رفت و با رفتنش تنها خاطره هایش را به جا گذاشت . حمید رضا قره باغی
دوست و همراه دوران جوانی اش را باور ندارد . خاطره هایش از شهید، با غمی
پنهان همراه است . پای گفتگویش نشستیم و او که گفتنی هایش از خلبان شهید
سید علیرضا یاسینی کم نبود ، پذیرایمان شد . محمد رضا قره باقی در ابتدا از
نحوه آشنایی اش با شهید یاسینی می گوید : سال 48 به دانشگاه نیروی هوایی
رفتیم و دوران آموزشی را در ایران گذراندیم.
مدتی برای ادامه تحصیل و آموزش کابین عقب هواپیمایی اف 4 به امریکا رفتیم . سال 51 فارغ التحصیل شدیم و به ایران برگشتیم . من و علیرضا بعد از یک سال برای عملیات دوره تاکتیکی کابین عقب هواپیما به شیراز منتقل و به گردان شکاری 71 منتقل شدیم . عیلرضا آبادانی بود و بسیار خونگرم و خوش اخلاق بود . به طوری که هر کس یکبار او را می دید شیفته اخلاق و رفتار او می شد . وی از آغاز جنگ و فعالیت های پروازی شهید یاسینی می گوید : وقتی جنگ آغاز شد من در همدان بودم و شهید یاسینی در پایگاه هوایی بوشهر بود . علیرضا 10 روز پس از جنگ به همدان آمد و فرمانده پایگاه همدان شد . ما با هم ارتباط داشتیم ، تا اینکه به فرماندهی پایگاه بوشهر در آمد . علیرضا فرمانده ستاد مدیریت جنگ های الکترونیک بود . من دوران جنگ با او بودم ولی با هم پرواز نداشتیم . قره باغی درباره شهادت شهید یاسینی می گوید : من دچار بیماری سختی شده بودم که باعث دیگر نتوانم در نیروی هوایی بمانم . رضا 48 ساعت قبل از شهادتش تلفنی از وضعیتم آگاه شد ؛ قرار بود با تعدادی از بچه ها به عیادتم بیایند . اما قسمت نبود که من برای آخرین بار او را ببینم . خبرسقوط هواپیمای او را که شنیدم، شوکه شدم.برایم باورکردنی نبود، من ساعتی قبل از شهادتش تلفنی با او صحبت کرده بودم و رضا با آن لحن شیرین و بذله گویی های همیشگی اش به من روحیه داده بود . اما او رفت و با رفتنش تنها خاطره هایش را به جا گذاشت . دوست و همراه شهید ، خصوصیات رفتاری شهید یاسینی را اینگونه توصیف می کند : شهید یاسینی مردی آرام و خونسرد بود و در عین حال با پشتکار بود . او انسانی وطن پرست ، خدمتگذار و سرباز ایران اسلامی بود . علیرضا به کارش معتقد بود و آن را خیلی دوست داشت . او به سختی های کار اعتراض نمی کرد . ما سنگ صبور هم بودیم و بیشتر وقت ها با هم دردو دل می کردیم . شهید یاسینی مقید به ارکان دینی و همینطور خانواده بود . من خانواده او را از نزدیک می شناختم ؛ رضا فرزندان خوبی تربیت کرده است . او پدر خوبی برای فرزندانش بود . من معتقدم آنها دنباله رو راه پدر شهیدشان هستند . محمد رضا قره باغی در پایان اظهار می دارد : من پرواز علیرضا را هنوز باور ندارم او هم در حیطه کار و هم در رابطه دوستی که میانمان برقرار بود ، شاخص بود . امیدوارم راه و یاد خلبانان شهیدی چون شهید یاسینی همواره در اذهان مردم شهیدپرور ایران پابرجا بماند . آنها اسوه های ایثار و شهادت هستند که در قالب حرف نمی گنجد . باید آنها را شناخت و باور کرد .
مدتی برای ادامه تحصیل و آموزش کابین عقب هواپیمایی اف 4 به امریکا رفتیم . سال 51 فارغ التحصیل شدیم و به ایران برگشتیم . من و علیرضا بعد از یک سال برای عملیات دوره تاکتیکی کابین عقب هواپیما به شیراز منتقل و به گردان شکاری 71 منتقل شدیم . عیلرضا آبادانی بود و بسیار خونگرم و خوش اخلاق بود . به طوری که هر کس یکبار او را می دید شیفته اخلاق و رفتار او می شد . وی از آغاز جنگ و فعالیت های پروازی شهید یاسینی می گوید : وقتی جنگ آغاز شد من در همدان بودم و شهید یاسینی در پایگاه هوایی بوشهر بود . علیرضا 10 روز پس از جنگ به همدان آمد و فرمانده پایگاه همدان شد . ما با هم ارتباط داشتیم ، تا اینکه به فرماندهی پایگاه بوشهر در آمد . علیرضا فرمانده ستاد مدیریت جنگ های الکترونیک بود . من دوران جنگ با او بودم ولی با هم پرواز نداشتیم . قره باغی درباره شهادت شهید یاسینی می گوید : من دچار بیماری سختی شده بودم که باعث دیگر نتوانم در نیروی هوایی بمانم . رضا 48 ساعت قبل از شهادتش تلفنی از وضعیتم آگاه شد ؛ قرار بود با تعدادی از بچه ها به عیادتم بیایند . اما قسمت نبود که من برای آخرین بار او را ببینم . خبرسقوط هواپیمای او را که شنیدم، شوکه شدم.برایم باورکردنی نبود، من ساعتی قبل از شهادتش تلفنی با او صحبت کرده بودم و رضا با آن لحن شیرین و بذله گویی های همیشگی اش به من روحیه داده بود . اما او رفت و با رفتنش تنها خاطره هایش را به جا گذاشت . دوست و همراه شهید ، خصوصیات رفتاری شهید یاسینی را اینگونه توصیف می کند : شهید یاسینی مردی آرام و خونسرد بود و در عین حال با پشتکار بود . او انسانی وطن پرست ، خدمتگذار و سرباز ایران اسلامی بود . علیرضا به کارش معتقد بود و آن را خیلی دوست داشت . او به سختی های کار اعتراض نمی کرد . ما سنگ صبور هم بودیم و بیشتر وقت ها با هم دردو دل می کردیم . شهید یاسینی مقید به ارکان دینی و همینطور خانواده بود . من خانواده او را از نزدیک می شناختم ؛ رضا فرزندان خوبی تربیت کرده است . او پدر خوبی برای فرزندانش بود . من معتقدم آنها دنباله رو راه پدر شهیدشان هستند . محمد رضا قره باغی در پایان اظهار می دارد : من پرواز علیرضا را هنوز باور ندارم او هم در حیطه کار و هم در رابطه دوستی که میانمان برقرار بود ، شاخص بود . امیدوارم راه و یاد خلبانان شهیدی چون شهید یاسینی همواره در اذهان مردم شهیدپرور ایران پابرجا بماند . آنها اسوه های ایثار و شهادت هستند که در قالب حرف نمی گنجد . باید آنها را شناخت و باور کرد .